Muggen, muggen en nog eens muggen.

Speciaal voor Bas, het verhaal van onze tocht door het oerwoud.
Via Bonanza Tours hebben we 4 dagen en 3 nachten oerwoud geboekt. We worden om 7 uur s ochtends opgehaald met een minibus voor ons tweeen, met aan boord een chauffeur, een gids, en een kok, die dankzij onze bijdrage allemaal aan het werk gebracht worden.

Het eerste deel van de rit voert ons door de Andes, waarwij we stijgen tot zo n 3900 meter. Verrassend is dat we onderweg geen andere passagiers meenemen, waardoor we enigszins relaxed Manu National Park betreden. Vanaf hier rijdt onze chauffeur als een Peruaanse formule 1 coureur over de smalle weggetjes verder het oerwoud in. Voor Erik met zijn hoogtevrees is dit vreselijk. Het duurt dan ook niet lang en hij krijgt de kans zijn angst om te zetten in de uitdaging er mee om te gaan, omdat we de eerste landslide betreden. Dit betekent dat we terecht zijn gekomen tegen de helling van een berg die pas enkele dagen geleden een modderbad had ondergaan. Er was een soort weg aangelegd, een horizontale strip die ondersteund werd door boomstammen, maar waarvan nog niet zeker was of het allemaal wel zou blijven liggen.Eenmaal halverwege bleek ons Toyota busje met afgereden banden en laagliggende bumpers het dus ook net niet te halen. Alle wegwerkers kregen een brood aangeboden van onze privekokkin en begonnen meteen te graven en duwen. Dit is enigszins spannend te noemen, vooral als je ziet dat de grote toeristenbus die voor je reed, op de weg die eronder ligt, zijn toeristen te voet laat gaan, omdat ie zelf volledig vast zit. Ik hang uit het raampje om een foto te maken van een gravende wegwerker, die even opkijkt en zijn haar goed doet. Eenmaal slippend hierdoor heen gekomen, belanden ook wij op de weg eronder. Daar komen we een tegeligger tegen. Dat zou normaal niet erg zijn, zij het dat het een vrachtwagen is die niet van plan is ons voor te laten gaan.Dus terwijl we slippend bijna het einde gehaald hebben, worden we gedwongen door het principe ´maar zij zijn groot en ik is klein´ de bus in zijn achteruit te zetten. Erik poept (vast weliswaar!) geen 7 maar 20 kleuren stront.

Goed, ik ga jullie niet verder vermoeien met deze spannende reis, op naar het oerwoud.
Na onze eerste overnachting in een aardig kotje, rijden we naar onze boot, die ons in ruim 5 uur naar onze lodge brengt. Als we al het eten (is dit echt voor 2 personen) aan boord gebracht hebben, maak ik een foto van een klein kereltje wat aan de kant staat te wachten. Meteen steekt hij zijn wijsvinger op en maakt het alom bekende gebaar met Pas Op, dat moet je niet weer doen!

De boottocht is geweldig mooi. Alle kleuren groen komen voorbij en je kunt zien hoe hoog het water gestaan heeft tijdens het regenseizoen. Onze eerste stop zijn de hotsprings, een welletje waar water van 32 graden inloopt. Doordat de boel onlnags overstroomt geweest is, ligt er meer sediment dan water. Onze kokkin en gids beginnen meteen met graven, om het water te redirigeren. Ik bekijk hen vanuit mijn hotwell..... mijn hand heb ik nog niet niet in de vorm van een champagne glas. Erik probeert ondertussen zijn slippers te redden, die zijn vast komen te zitten in het sediment met zijn benen er nog aan. Toch handig die Jezus Nikes van mij! We tanken onze boot bij een in dorpje aan het water, waarbij uiteraard het hele dorp uitloopt.

Aangekomen bij onze lodge voor de komende 2 nachten, wordt onze binnentent opgezet. Ik rust een uurtje in een hangmat, waarbij ik 38 muggenbulten oploop verdeeld over een streep van 2cm op mijn rug tussen korte broek en hemd. This is the jungle.......

Om half 5 gaan we de jungle in voor onze nachtelijke tocht. Er is in mijn hersenpan even geen plaats voor enig pragmatisme, dit noem ik toch enigszins spannend! Met een hoofdlampje op volgen we onze gids (die uiteraard op slippers en zonder zaklamp zijn weg door het oerwoud baant. Hierbij kan ik nog even vermelden dat Erik bij het bureau van Bonanza in Cusco wilde weten of de gids enige ervaring had. Zijn antwoord, I was born there). Na het avondeten begeven we ons de rivierbedding op, op zoek naar kaaimannen. Terwijl we met z{n allen op een boomstronk zitten met alle lichten uit, bedenk ik me wat ik in godsnaam doe op een rivierbedding in het oerwoud om op kaaimannen te jagen. Ik heb echt het vakantiegevoel te pakken!

De volgende ochtend (nadat ik de hele nacht heb wakker gelegen van volledig onbekende stappen rondom mijn tent, wat later de hond des huizes bleek te zijn), steken we met een voltje van 4 balken van een meter of 4 breed een riviertje over. Je evenwicht op proef stellen om 6 uur in de ochtend is wederom een uitdaging. De boer die daar woont (of in onze termen overleefd) legt wat bananen op een platform en uit alle hoeken van de bossen komen kleine aapjes tevoorschijn. De stukjes die op de grond vallen worden opgeraapt door Agutis, ofwel een groot soort cavia (zou je die ook als Cuy Grando kunnen krijgen in een restaurant). Daarna gaan we met kleine rugzak het oerwoud verder verkennen. Op een platform wachten we op wild pigs (everzwijnen), die daar vaak een modderbadje komen nemen, behalve nu. Na een uur daar gezeten te hebben voel ik me een overrijpe mango. Ik ben volledig bedekt met allerhande insecten. We vervolgen onze weg en na een tijdje zegt onze gids Julio even stil te zijn, hij heeft namelijk de geluiden van wild pigs opgevangen. En ja, even verderop lijkt het alsof we in een filmset van Tolkiens Lord of the Rings belandt zijn, waar net de Orks in actie zijn gekomen. De kenners onder ons weten nu wat voor geluid wij waarnemen. Erik zweet ondertussen Peruaanse peentjes. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn toch wel aanwezige angst, en ik ga samen met Julio naar voren. Op nog geen 5 meter afstand staat een manntje met gigantische krullende tanden onze geur op te nemen. Hij ruikt ons en alarmeert de groep die zich met een noodgang van ons verwijdert. Er blijken nog 2 vrouwtjes achtergebleven te zijn, en voor ons op het pad gaan ook zij achter de groep aan. Heb ik ze toch nog gespot. Ik heb er ook geen moment aan gedacht even veilig alles vanuit een boom te bekijken (=speciaal voor Nicole...).

Als we eindelijk rustig aan ons avondeten zitten (die kokkin moet als souvenir mee), worden we geroepen door Julio die een giftige slang heeft gevonden. Zelfs de geboren junglegids moet zijn spanning enigszins onderdukken. Ik heb echt een dodelijk giftige slang aangeraakt!!!!

Eindelijk zijn er fotos bij om mijn verhaal te begeleiden (zie volgend bericht).

Hasta Luego, Marloes en Erik